Yasemin ŞENTÜRK'ün kaleminden "Bir Bina Yan Yattı: Aslında Hepimiz Altındayız"

Bir Bina Yan Yattı: Aslında Hepimiz Altındayız

Gebze’de altı katlı bir bina sabahın erken saatlerinde yana yattı.

Ne büyük bir sarsıntı, ne patlama, ne de yangın…

Sadece bir bina, olduğu yerden kaydı.

Altında beş kişilik bir aile vardı; Bu aileden sadece bir kişi kurtuldu. 

Bir gün önce dış cephe kaplamasında patlamalar görülmüş,

dükkan girişinde de zeminde çökme fark edilmişti.

Alt kattaki esnaf fotoğraflamış, yetkililere iletmiş.

Yanıt tanıdık: “Sorun yok.”

Ertesi sabah bina, o “sorun yok”un altında kaldı.

Ben inşaat mühendisi değilim.

Bir ziraat mühendisiyim.

Ama toprağı tanırım; zemin konuşur aslında, sadece biz duymayız.

O bölgeyi bilirim, eskiden iki katlı evlerle doluydu.

Sonra bir anda imar değişti, beş-altı katlı binalar dikildi.

Üstüne civarda metro tüneli kazıldı, yeraltı suyu dengesi bozuldu.

Yağmur da bastırınca zemin artık nefes alamadı.

Sonuç: bina çökmedi, kaydı.

Kolonlar kırılmadı, duvarlar yıkılmadı.

Bu bir “yapısal çökme” değil, bir zemin kayması.

Zemin taşıma gücünü kaybetti, bina bir gemi gibi yana devrildi.

Buna mühendisler “zemin stabilitesi kaybı” der.

Ama bu kelimeyi duymamıza gerek yok — görüntü her şeyi anlatıyor.

Asıl çöküş teknik değil, sistemsel.

Projeye sadık kalınmıyor, denetim kâğıt üzerinde,

imar ticari bir araç olmuş, vicdan devre dışı.

Bir bina yıkıldığında sadece beton değil, güven duygusu da altında kalıyor.

Ben ev alırken kaya zemin tercih ettim.

Çünkü bilirim, bina önce zemine, sonra vicdana dayanır.

Ama 200 metre ötede toprağın rengi değişir, su yükselir,

ve bir mahalle ayakta kalırken diğeri yere gömülür.

Bu olay sadece bir bina faciası değil,

ülkenin yapısal gerçeğinin çıplak hâlidir.

Deprem bile olmadan çöken bir binanın

bize söylediği tek şey var:

“Zemin sabırla uyarır, ama biz duymayız.”

Gerçek şu:

Türkiye’de binalar değil, düzen çöküyor.

Ve o enkazın altında hepimiz varız.

🖋 Ziraat Mühendisi, Eğitimci, Yazar